Ramayanam Story in Telugu – రామాయణం 39

Ramayanam Story in Telugu- శరభంగుడు నిష్క్రమించిన తర్వాత, ఆ ఆశ్రమవాసులు – విఖానస మహర్షి సంప్రదాయాన్ని అనుసరించేవారు – నేలపై రాలిన ఎండిన ఆకులను ఆహారంగా తీసుకునేవారు. వారు సూర్యకాంతిని, చంద్రకాంతిని భుజించేవారు. వాయువును ఆహారంగా స్వీకరించి, కేవలం నీటిని మాత్రమే త్రాగి జీవించేవారు. వారు నిలబడే నిద్రపోయేవారు, చెట్లపైనే ఉంటూ తపస్సు చేసేవారు మరియు ఎల్లప్పుడూ దర్భాసనాలపైనే ఉండేవారు. ఈ విధంగా వివిధ రకాలైన కఠిన నియమాలను పాటిస్తూ వారు శరభంగుని ఆశ్రమంలో తపస్సు చేసుకుంటూ జీవించారు.

శరభంగుడు నిష్క్రమించిన తరువాత, ఆ గొప్ప మునులందరూ రాముని చుట్టూ గుమిగూడి ఇలా విన్నవించుకున్నారు: “ఓ రామచంద్రా! ఈ ప్రదేశంలో తపస్సు చేస్తున్న మమ్మల్ని రాక్షసులు తీవ్రంగా హింసిస్తున్నారు. మేము మా దీర్ఘకాల తపస్సు ద్వారా పొందిన శక్తితో ఆ రాక్షసులను అదుపు చేయగల సామర్థ్యం ఉన్నప్పటికీ, మేము కోపాన్ని పూర్తిగా జయించినాము . ఆ రాక్షసులు తమ అజ్ఞానం కారణంగా మా శరీరాలను బాధ పెడుతున్నారు. వారి అవివేకానికి మేము క్షమాగుణం చూపుతున్నాము. మేము ఎన్నడూ మా తపఃఫలాన్ని కేవలం మా వ్యక్తిగత అవసరాల కోసం వినియోగించలేదు. మీరు మాకు తల్లితో సమానమైనవారు. మేము మీ గర్భంలోని శిశువుల వంటివారము. మా బాధను ఎవరితో చెప్పుకోవాలో కూడా తెలియని స్థితిలో ఉన్నాము. మీరు క్షత్రియుడవు కాబట్టి, మమ్మల్ని కాపాడటం మీ కర్తవ్యం. మీలో ధర్మం పుష్కలంగా ఉంది. మీకు సత్యం యొక్క మరియు ధర్మం యొక్క నిజమైన స్వరూపం తెలుసు. అంతేకాకుండా, మీరు ఆ రెండింటినీ ఆచరణలో పెడతారు. తల్లి తన పిల్లలను ఎలా రక్షిస్తుందో, అదే విధంగా ఒక రాజు అడవులలో నివసించే ఋషులను రక్షించాలి. అందుకే మా బాధను మీకు విన్నవించుకుంటున్నాము.”

ఖడ్గమృగాల వంటి ఆ భయంకరమైన రాక్షసులు ఎంతమంది శాంతంగా తపస్సు చేసుకుంటున్న మునులను చంపారో ఒక్కసారి వచ్చి చూడు. చిత్రకూట పర్వతాలపైనా, దండకారణ్యంలోనూ, మందాకినీ నదీ తీరంలో నివసించే అనేకమంది గొప్ప ఋషులను ఆ దుర్మార్గులు నిర్దయగా చంపేశారు. మేమిప్పుడు నీ ముందు రెండు చేతులూ జోడించి నిలబడి, నీకు శరణు వేడుకుంటున్నాము. దయచేసి మమ్మల్ని కాపాడుతావా?” అని వారు వేడుకున్నారు.

ఋషుల యొక్క ఆ ఆర్తనాదాలు విన్న రాముడు ఇలా అన్నాడు: “మీరు నాకు ఆజ్ఞాపించండి. నిజానికి నేను చాలా సిగ్గుపడుతున్నాను. మీరు ఇంత బాధపడుతున్నారని నాకు తెలియనే లేదు. ఇకపై ఈ అడవులలో తపస్సు చేసుకునే ఋషులందరినీ నేను రక్షిస్తాను. నా శక్తి ఏమిటో, నా తమ్ముడి శక్తి ఏమిటో మీరే చూస్తారు.”

రాముడు ఆ మునివరులందరితో కలిసి సుతీక్ష్ణుడి పర్ణశాలకు పయనమయ్యారు. వారు చేరుకునే సమయానికి, ఆ సుతీక్ష్ణ మహాముని నేత్రాలు మూసుకుని గాఢమైన ధ్యానంలో నిమగ్నమై ఉన్నారు. ఆయన ఆశ్రమ ప్రాంగణమంతా దివ్యమైన కాంతితో ప్రకాశిస్తోంది. రాముడు, సీతమ్మ మరియు లక్ష్మణుడితో కలిసి లోపలికి ప్రవేశించి, సుతీక్ష్ణ మహర్షి సమీపంలో ఆసీనుడై వినయంగా ఇలా విన్నవించాడు: “ఓ మహాత్మా! నన్ను రాముడని పిలుస్తారు. ఒక్కసారి నా వైపు కరుణతో చూసి, నాతో సంభాషించవలసిందిగా ప్రార్థిస్తున్నాను.”

నేత్రాలు తెరిచిన సుతీక్ష్ణుడు ప్రేమగా పలికాడు: “ఓ రామా! ఇంద్రుడు స్వయంగా నా వద్దకు వచ్చి, నా ఘోర తపస్సు ఫలితంగా నేను సకల లోకాలను జయించానని, నన్ను స్వర్గలోకాలకు తీసుకువెళ్లడానికి రథం సిద్ధంగా ఉందని ఆహ్వానించాడు. అయితే, చిత్రకూట పర్వతంపై నివసిస్తున్న రాముడిని దర్శించుకుని, ఆయనకు అతిథి సత్కారం చేసి తిరిగి వస్తానని చెప్పాను. నేను నీ దర్శనం కోసమే ఆసక్తిగా ఎదురు చూస్తున్నాను.”

శరభంగ మహర్షి చెప్పిన విధంగానే, సుతీక్ష్ణుడు కూడా రామచంద్రుడికి తన తపస్సు ద్వారా సంపాదించిన లోకాలను సమర్పిస్తానని విన్నవించాడు. అందుకు రాముడు బదులిస్తూ, “మీరు సాధించిన లోకాల్లో నేను విహరించను. స్వయంగా నేను కూడా తపస్సు చేసి వాటిని పొందుతాను. నా తపస్సుకి అనువైన స్థలాన్ని నాకు చూపించండి” అని కోరాడు. అప్పుడు సుతీక్ష్ణుడు, “ఇక్కడ సమీపంలో అనేక ఆశ్రమాలు ఉన్నాయి. మీరు వాటినన్నింటినీ సందర్శించి రండి! తిరిగి వచ్చాక మీకు తెలియజేస్తాను” అన్నాడు.

రాముడు కూడా ఆ ఆశ్రమాలను చూడాలని ఆసక్తి కనబరుస్తూ, “ఖచ్చితంగా నేను ఆ ఆశ్రమలన్నింటినీ దర్శించి, అక్కడ ఉన్న ఋషుల ఆశీస్సులు పొంది వస్తాను” అని చెప్పాడు. ఆ రాత్రి వారు సుతీక్ష్ణుడి ఆశ్రమంలో విశ్రాంతి తీసుకున్నారు. మరుసటి రోజు ఉదయం స్నానం ముగించి, సంధ్యావందనం చేసుకున్న తర్వాత, రాముడు సుతీక్ష్ణుడి ఆశీర్వాదం తీసుకోవడానికి ఆయన వద్దకు వెళ్ళాడు. సుతీక్ష్ణ మహర్షి ఇలా అన్నాడు, “ఓ రామా! మీరు ఇక్కడే ఉండి మీ తపస్సును స్వేచ్ఛగా చేసుకోండి. ఇక్కడ ఎలాంటి భయం లేదు. అప్పుడప్పుడు ఇక్కడికి క్రూర మృగాలు వస్తుంటాయి. అవి వచ్చినప్పుడు కొంచెం అజాగ్రత్తగా ఉంటే ప్రమాదం.”

రాముడు బదులిస్తూ, “మృగాలను చూస్తే వెంటనే ధనుస్సు తీసుకోవడం నా అలవాటు. ఋషులు నివసించే ప్రాంతానికి మృగాలు వస్తే, ఆ ఆశ్రమాన్ని కాపాడటం కోసం నేను తప్పకుండా నా కోదండం ధరించి బాణాలు ప్రయోగిస్తాను. పారిపోతున్న ఆ మృగాలను చూసి బ్రహ్మజ్ఞాన సంపన్నులైన మీకు జాలి కలగవచ్చు. అందువల్ల నా బాణ ప్రయోగం మీకు ఇబ్బంది కలిగించవచ్చు. కాబట్టి నేను ఇక్కడ ఉండకూడదు. నాకు వేరే ఆశ్రమం కావాలి. దయచేసి నేను ఒక ఆశ్రమం నిర్మించుకోవడానికి తగిన స్థలాన్ని సూచించండి. ఈలోగా నేను మిగిలిన మునుల ఆశ్రమాలను సందర్శించి వస్తాను” అన్నాడు. రాముడితో సుతీక్ష్ణుడు, “మీరు అన్ని ఆశ్రమాలను చూసి తిరిగి ఇక్కడికి రండి! అప్పుడు చెబుతాను” అన్నాడు. సీతమ్మ ఇచ్చిన ధనుస్సులను ధరించి రాముడు మరియు లక్ష్మణుడు బయలుదేరారు.

ఆ వేళ సీతమ్మ రామునితో ఇలా విన్నవించింది: “పెద్దల నుండి విన్న దాని ప్రకారం, ధర్మాన్ని అత్యంత జాగరూకతతో పాటించాలి. మీరు ధర్మాచరణ కోసమని, తండ్రి గారి ఆజ్ఞను శిరసావహించి అడవికి వచ్చి ఒక మునిలా జీవిస్తానని చెప్పారు కదా! కానీ మనిషిని కామం కారణంగా మూడు చెడు లక్షణాలు ఆవరిస్తాయి. మొదటిది అబద్ధం చెప్పడం. మీరు ఎప్పటికీ అబద్ధం చెప్పరని నాకు తెలుసు, ఇక ముందు కూడా చెప్పరని నమ్ముతున్నాను. రెండవది పరాయి స్త్రీల పట్ల మోహం. మీరు ఎప్పుడూ ఇతర స్త్రీలను తప్పుగా చూడరని మీ భార్యనైన నాకు స్పష్టంగా తెలుసు. ఇక మూడవది –

అదేమిటంటే, ఒక భయంకరమైన విషయం, కారణం లేకుండా ఇతరులను హింసించాలనే కోరిక కలగడం, వారితో ఎలాంటి శత్రుత్వం లేకపోయినా సరే. ఆ మూడవ దోషం ఈరోజు మీలో నాకు కనిపిస్తోంది. నిన్న మీరు మునుల ఆశ్రమాలకు వెళ్ళినప్పుడు, తమను బాధపెడుతున్న రాక్షసుల నుండి రక్షించమని వారు మిమ్మల్ని వేడుకుంటే మీరేం అన్నారు? ‘ఇకపై నా పరాక్రమం చూడండి, నా తమ్ముడి యొక్క శక్తిని చూడండి, ఇకపై మునులను హింసించే రాక్షసులను సంహరిస్తాను’ అని మీరు ప్రమాణం చేశారు. రాక్షసులతో మీకు ప్రత్యక్షంగా ఏమైనా వైరం ఉందా? వారు మీకు ఏదైనా కీడు చేశారా? ఒకవేళ ఆ రాక్షసులు మీకు హాని చేస్తే, మీరు క్షత్రియులు కాబట్టి వారిని చంపడం సమంజసమే. కానీ ఇప్పుడు మీరు ఒక మునిలా ఈ అడవులలో తిరుగుతున్నారు. అలాంటప్పుడు, మీరు ఆ మునులకు రాక్షసులను చంపుతానని ఒక రాజులా ఎలా వాగ్దానం చేశారు? కామం నుండి పుట్టిన మూడవ దోషం మిమ్మల్ని ఆవహించింది. నిజం చెప్పాలంటే, ఈ దండకారణ్యానికి రావడం నాకు ఇష్టం లేదు. మండుతున్న అగ్ని తన చుట్టూ ఉన్న వస్తువులను నిదానంగా వ్యాపించి కాల్చివేసినట్లు, మీకు కలిగిన ఈ దోషం వల్ల క్రమంగా మీరు జంతువులను, రాక్షసులను చంపాలని మీ విల్లు పట్టుకుని తిరుగుతారు. రాక్షసులతో మీకు నిష్కారణంగా శత్రుత్వం ఏర్పడటం నాకు ఏమాత్రం ఇష్టం లేదు. దండకారణ్యానికి వెళ్లడం వ్యక్తిగతంగా నాకు సంతోషాన్ని కలిగించదు. నేను చెప్పిన ఈ మాటలకు ఆధారం ఏమిటని మీరు అడగవచ్చు! ఒక విషయం చెబుతాను, శ్రద్ధగా వినండి…….

పూర్వం ఒక అడవిలో ఒక గొప్ప వ్యక్తి తీవ్రమైన తపస్సు చేసుకుంటున్నాడు. ఆయన తపస్సును భంగం చేయాలని ఇంద్రుడు ఒక యోధుడి వేషంలో ఒక పెద్ద కత్తిని పట్టుకుని ఆయన వద్దకు పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చాడు. ‘అయ్యా! నేను ప్రమాదంలో ఉన్నాను. నేను సైనికుడినని తెలుసుకున్న కొంతమంది నన్ను వెంబడిస్తున్నారు. వారు నన్ను గుర్తు పట్టకుండా ఉండాలంటే నా దగ్గర ఈ కత్తి ఉండకూడదు. నేను తిరిగి వచ్చి తీసుకునే వరకు ఈ కత్తిని మీ దగ్గర ఉంచగలరా?’ అని అడిగి వెళ్ళిపోయాడు. ఆ ఋషి సరేనన్నాడు.

ఆ యోధుడు తిరిగి వచ్చి కత్తిని అడిగినప్పుడు ఇవ్వకపోతే మాట తప్పినవాడిని అవుతానని భావించి, ఋషి తాను కూర్చునే దర్భాసనం కింద ఆ కత్తిని దాచాడు. తపస్సు చేస్తూ మధ్య మధ్యలో ఆ కత్తి వైపు చూసేవాడు. అలా కొంతకాలం గడిచాక, మధ్య మధ్యలో ఆ కత్తిని చూడటం కష్టంగా ఉందని భావించి, కత్తి మీద చేయి వేసి తపస్సు చేయడం మొదలుపెట్టాడు. కత్తి మీద చేయి వేసి తపస్సు చేయడం వల్ల ఆ ఋషిలో రజోగుణం పెరిగి, కత్తి పట్టుకుని తిరగడం ప్రారంభించాడు. కొంతకాలానికి ఆ కత్తితో అడవిలోని చెట్లను, కొమ్మలను నరకాలనిపించింది. జంతువులను చంపాలనిపించింది. దారి దోపిడీలు చేయాలనిపించింది. కొన్నాళ్ళకు ఆ కత్తితో హత్యలు చేయాలనిపించింది. రామా! ఇంద్రుడు ఏమీ చేయలేదు, కేవలం ఒక కత్తిని ఇచ్చి వెళ్ళిపోయాడు. ఆ ఋషి పెద్ద హంతకుడిగా మారి శరీరాన్ని విడిచిపెట్టాడు. ప్రతి వస్తువుకు దాని స్వంత లక్షణం ఉంటుంది. మీరు ఈ కోదండం, బాణాలు ఎందుకు పట్టుకుంటున్నారు? ఒక ఆశ్రమం నిర్మించుకుని పద్నాలుగు సంవత్సరాలు తపస్సు చేస్తే మనం తిరిగి అయోధ్యకు వెళ్ళిపోవచ్చు. మీరు సింహాసనం మీద కూర్చున్నాక ఇటువంటి ప్రతిజ్ఞలు చేసి ఈ కోదండం, బాణాలు పట్టుకోండి. ఇప్పుడు ఈ ప్రతిజ్ఞలు ఎందుకు చేశారు?

‘నేను రాజును కాకపోవచ్చు, కానీ ఒక క్షత్రియుడిని. నేను కోదండం పట్టుకోవడంలో తప్పులేదు’ అని మీరు నాతో అనవచ్చు. ఎవరైనా ఆర్తితో మిమ్మల్ని రక్షించమని పిలిస్తే వారిని మీరు రక్షించడంలో తప్పులేదు. కానీ ఎక్కడో ఉన్న మునులను ఎవరో రాక్షసులు ఇబ్బంది పెడుతున్నారని, ఆ రాక్షసులందరినీ చంపేస్తానని మీరు ప్రతిజ్ఞ చేయడం నాకు నచ్చలేదు. నేను స్త్రీని కదా! ఒకవేళ నేను అనవసరంగా భయపడి చెప్పకూడని మాట మీకు చెప్పనేమో! మీ తమ్ముడితో ఆలోచించి ఒక మంచి నిర్ణయానికి రండి” అని సీతమ్మ రామునితో చెప్పింది.

ఖిన్నురాలైన సీతమ్మ పలుకులకు శ్రీరాముడు ఈ విధంగా బదులిచ్చాడు: “ఓ సీతా! రాక్షసుల బాధలు భరించలేక, ఆ మునులు తమను కాపాడమని వేడుకుంటూ నా వద్దకు వచ్చారు.

మా ప్రియమైన సీతా! వారే స్వయంగా వచ్చి నన్ను ఆశ్రయించారు. దండకారణ్యంలో నివసించే ఆ కఠోర వ్రతాలు ఆచరించే మునులు దుఃఖంతో నా శరణు వేడారు.

నేను వారిని ఏమీ అడగలేదు. వారే స్వయంగా నా దగ్గరికి వచ్చి శరణు కోరారు. అప్పుడు నాకు ఎంత సిగ్గు వేసిందో తెలుసా? నేను క్షత్రియుడిని కాబట్టి, వారికి కష్టం వస్తే ఆ బాధను నేను గ్రహించి రాక్షసులను సంహరించి, ఆ మునులు నిర్భయంగా తపస్సు చేసుకునేలా చూడాలి. మీకు ఏదైనా కష్టం ఉందా అని నేను వారిని అడగలేదు. నేనే స్వయంగా రాక్షస సంహారం చేయలేదు. ఇవేమీ నేను చేయలేదు. వారే నా వద్దకు వచ్చి శరణాగతి చేశారు. అప్పుడు నేను ఒక ప్రతిజ్ఞ చేశాను. అలా చేయడం క్షత్రియ ధర్మం. ఒకసారి నేను ఎవరినైనా రక్షిస్తానని మాట ఇస్తే, నా శరీరంలో ప్రాణం ఉన్నంత వరకు వారిని తప్పకుండా రక్షిస్తాను. నా ప్రతిజ్ఞను నిలబెట్టుకోవడానికి అవసరమైతే నిన్ను విడిచిపెడతాను. లక్ష్మణుడిని విడిచిపెడతాను. ఒకవేళ నా ప్రాణాలైనా వదులుకుంటాను. కానీ, ఏ పరిస్థితిలోనూ నా మాట తప్పను. ప్రతిజ్ఞ చేశాను కాబట్టి, రాక్షసులను తప్పక సంహరిస్తాను” అని రాముడు బదులిచ్చాడు.

ఈ మాటలు విన్న సీతాదేవి ఎంతో సంతోషించి, “మీరు ఎలా నిర్ణయిస్తే అలానే జరుగుతుంది” అని చెప్పింది. ముందు రాముడు, మధ్యలో సీతమ్మ, వెనుక లక్ష్మణుడు నడుస్తూ ఆ అరణ్యంలో ఒక్కొక్క ముని ఆశ్రమాన్ని సందర్శిస్తున్నారు. వారితో పాటు కొంతమంది మునులు కూడా కలిసి వస్తున్నారు.

వారికి ఒక అసాధారణమైన విశాలమైన కొలను కనిపించింది. ఆ కొలను లోపలి నుండి ఏదో సంగీతం వినిపిస్తోంది. నాట్యం చేస్తున్నప్పుడు వచ్చే శబ్దాలు కూడా వినిపిస్తున్నాయి, ఇంకా పాటలు కూడా వినిపిస్తున్నాయి. ఆ కొలను నుండి వస్తున్న ఆ ధ్వనులను విని రాముడు చాలా ఆశ్చర్యపోయాడు. వెంటనే తన దగ్గర ఉన్న ధర్మభృత్ అనే ముని వైపు చూసి “ఈ సరస్సు నుండి ఇటువంటి శబ్దాలు ఎందుకు వస్తున్నాయి? అసలు విషయం ఏమిటి?” అని ప్రశ్నించాడు.

ధర్మభృత్ బదులిస్తూ ఇలా అన్నాడు: “ఓ రామా! ఈ కొలనును మాండకర్ణి అనే ఒక గొప్ప ఋషి తన తపస్సుతో నిర్మించాడు. ఆయన పది వేల సంవత్సరాల పాటు కేవలం గాలిని మాత్రమే ఆహారంగా తీసుకుంటూ తీవ్రమైన తపస్సు చేశాడు. ఆయన తపస్సు యొక్క శక్తితో తమ పదవులకు ముప్పు వస్తుందని భావించిన దిక్పాలకులు, ఆయన తపస్సును విఘ్నం చేయడానికి అయిదుగురు అందమైన అప్సరసలను పంపించారు. అయితే, మాండకర్ణి ముని ఆ అప్సరసలందరినీ వివాహం చేసుకున్నాడు. ఆ తర్వాత ఆయన ఒక పెద్ద సరస్సును సృష్టించి, దాని మధ్యలో ఒక విశాలమైన అంతఃపురాన్ని నిర్మించాడు. ఆ అంతఃపురంలో ఆయన ఆ అప్సరసలతో కలిసి ఆనందంగా గడుపుతున్నాడు. తన తపస్సు యొక్క శక్తితో ఎల్లప్పుడూ యవ్వనంగా ఉంటూ ఆ ఐదుగురితో వినోదిస్తున్నాడు. లోపల ఆ అప్సరసలు పాడుతున్న పాటలు మరియు వారు వాయిస్తున్న సంగీత వాయిద్యాల శబ్దాలే మనకు ఇప్పుడు ఇలా బయటికి వినిపిస్తున్నాయి.”

రాముడు ఈ విషయం విని మరింత ఆశ్చర్యపోయి, అక్కడి నుండి తన ప్రయాణాన్ని కొనసాగించాడు.

దర్శించిన వివిధ ఆశ్రమాలలో, రాముడు ఒకచోట ఆరు నెలలు, ఇంకొకచోట తొమ్మిది నెలలు, వేరొకచోట ఒక సంవత్సరం చొప్పున నివసించాడు. ఇలా ఒక్కో ఆశ్రమంలో కొంత సమయం గడిపేసరికి పది సంవత్సరాలు పూర్తయ్యాయి. రాముడు ఆ ప్రాంతంలోని సన్యాసులందరి ఆశ్రమాలను చూసి చివరకు సుతీక్ష్ణుడి ఆశ్రమానికి చేరుకున్నాడు. అక్కడ రాముడు ఇలా అన్నాడు, “స్వామీ! గత పది సంవత్సరాలలో నేను ఎందరో తాపసుల ఆశ్రమాలను సందర్శించాను. మీరు తిరిగి రమ్మన్నందునే వచ్చాను. అగస్త్య మహర్షి ఆశ్రమం ఇక్కడే ఉందని విన్నాను. ఈ అడవి చాలా పెద్దదిగా ఉండటం వల్ల వారి ఆశ్రమం ఎక్కడ ఉందో నాకు తెలియడం లేదు. కాబట్టి, అగస్త్య మహర్షి ఆశ్రమం ఎక్కడ ఉందో దయతో నాకు తెలియజేస్తే, ఒకసారి అక్కడికి వెళ్లాలని అనుకుంటున్నాను.”

“రామా! నేను కూడా నీతో ఇదే విషయం చెప్పాలనుకున్నాను. ఇది నాకు ఎంతో ఆనందాన్ని కలిగిస్తోంది. ఇక్కడి నుండి నాలుగు యోజనాల దక్షిణ దిశలో ప్రయాణిస్తే, అగస్త్యుని సోదరుడి ఆశ్రమం కనిపిస్తుంది. నువ్వు ఆ రాత్రి అక్కడ విశ్రాంతి తీసుకో. మరుసటి ఉదయం అక్కడి నుండి బయలుదేరితే, నీకు పెద్ద వృక్షాల సమూహం కనబడుతుంది. ముందుకు సాగితే, అగస్త్య మహర్షి యొక్క ఆశ్రమం దర్శనమిస్తుంది. అనేక పిప్పలి చెట్లతో నిండిన అడవి నీకు ఎదురవుతుంది. తప్పకుండా ఆ ఆశ్రమానికి వెళ్ళు” అని సుతీక్ష్ణుడు తెలిపాడు.

సీతారామలక్ష్మణులు సుతీక్ష్ణుడి వద్ద అనుమతి పొంది ముందుకు సాగారు. వారు అగస్త్యభ్రాత మహర్షి ఆశ్రమానికి చేరువయ్యాక రాముడు లక్ష్మణుడితో ఇలా అన్నాడు: “లక్ష్మణా! ఈ ఆశ్రమాన్ని అగస్త్యభ్రాత ఆశ్రమం అని ఎందుకు అంటారో నీకు తెలుసా? దీని వెనుక ఒక కథ ఉంది.”

పూర్వం ఈ ప్రాంతంలో ఇల్వలుడు, వాతాపి అనే ఇద్దరు భయంకరమైన రాక్షసులు నివసించేవారు. ఇల్వలుడు ఒక బ్రాహ్మణుడి వేషం ధరించేవాడు. వాతాపి మాత్రం ఒక గొర్రె రూపంలో ఉండేవాడు. వారు ఎక్కడైనా బ్రాహ్మణులు కనిపిస్తే వారి వద్దకు వెళ్ళి, “అయ్యా! రేపు మా తండ్రిగారి వర్ధంతి, మీరు తప్పకుండా భోజనానికి రావాలి” అని వినయంగా ఆహ్వానించేవారు. ఇల్వలుడు గొర్రె రూపంలో ఉన్న తన సోదరుడు వాతాపిని చంపి, ఆ మాంసాన్ని విందుకు వచ్చిన బ్రాహ్మణుల విస్తరిలో వడ్డించేవాడు. ఆ బ్రాహ్మణుడు ఆ మాంసాన్ని తిన్న తరువాత చేతులు కడుక్కుని “వాతాపి! బయటికి రా…” అని పిలిచేవాడు. అప్పుడు వాతాపి ఆ బ్రాహ్మణుడి శరీరాన్ని చీల్చుకుని బయటికి వచ్చేవాడు. ఆ ఇద్దరు రాక్షసులు కలిసి ఆ బ్రాహ్మణుడిని తినేసేవారు.

చాలా కాలం పాటు వారు ఇలా ఎందరో అమాయక బ్రాహ్మణులను చంపారు. ఒకరోజు అటుగా వెళ్తున్న అగస్త్య మహర్షిని కూడా మిగిలిన వారిని పిలిచినట్లే ఆహ్వానించారు. అగస్త్యుడు ముల్లోకాల రహస్యాలు తెలిసినవాడు. వారి మోసాన్ని ఆయన వెంటనే గ్రహించాడు. ఇల్వలుడు పిలవగానే అగస్త్య మహర్షి వారి ఇంటికి వెళ్ళి భోజనం చేశారు. భోజనం అయ్యాక తన కడుపుపై చేయి వేసి “జీర్ణం జీర్ణం వాతాపి జీర్ణం” అన్నారు. ఇది తెలియని ఇల్వలుడు నీళ్ళు చల్లుతూ “వాతాపి! బయటికి రా…” అని కేక వేశాడు.

అప్పుడు అగస్త్య మహర్షి ఇల్వలుడితో ఇలా అన్నారు:

“నేను గొర్రె రూపంలోని నీ తమ్ముడిని పూర్తిగా జీర్ణించుకుని యమలోకానికి పంపివేశాను. ఇక వాడికి తిరిగి వచ్చే శక్తి లేదు.”

కోపంతో ఊగిపోయిన ఇల్వలుడు భయంకరమైన రూపాన్ని పొంది అగస్త్య మహర్షిపై దాడి చేయడానికి ప్రయత్నించాడు. అగస్త్యుడు ఒక్కసారి గట్టిగా హుంకరిస్తే చాలు, ఇల్వలుడు బూడిదైపోయాడు. వాతాపిని, ఇల్వలుడిని అగస్త్య మహర్షి సంహరించిన ప్రదేశమే ఈ అగస్త్యభ్రాత ఆశ్రమమని రాముడు చెప్పాడు.

ఈ కథ విన్న తరువాత అందరూ ఆ ఆశ్రమంలోకి వెళ్లారు. అక్కడ వారికి అగస్త్యుని సోదరుడు ఎదురొచ్చి లోపలికి ఆహ్వానించాడు. ఆయన వారికి అర్ఘ్యపాద్యాలు ఇచ్చి, తినడానికి దుంపలు, తేనె ఇచ్చాడు. ఆ రాత్రి సీతారామలక్ష్మణులు ఆ ఆశ్రమంలోనే నిద్రించారు. మరుసటి రోజు ఉదయం వారు అగస్త్య మహర్షి ఆశ్రమానికి వెళ్ళే దారిని అడుగగా, అగస్త్య భ్రాత ఇలా చెప్పారు: “మీకు కనిపిస్తున్న ఆ చెట్లకు ప్రదక్షిణ చేసి దక్షిణ దిక్కుగా వెళితే మీకు అగస్త్య మహర్షి ఆశ్రమం కనిపిస్తుంది.”

అగస్త్య ముని యొక్క విశిష్టత ఏమిటంటే, ఆయన పవిత్రమైన ఆశ్రమంలో దేవతలు సైతం కొలువుదీరేవారు. వివిధ దేవతలు తమకు నిర్దేశించిన స్థానాలలో ఆసీనులై, ఆ మహాత్ముడిని పూజించి వెళ్ళేవారు. ఆ ఆశ్రమ ప్రాంగణంలో శివుడి కొరకు ప్రత్యేక స్థానం లేనప్పటికీ, అగస్త్యుడు మాత్రం పరమశివుడిని ఆరాధించేవాడు. అంతేకాకుండా, ఆయన ఆశ్రమంలో తపస్సు చేసే ఋషులు తమ దివ్యమైన విమానాల ద్వారా ఉన్నత లోకాలకు సైతం ప్రయాణించగలిగేవారు. సత్యం లేని మాటలు పలికేవారు, క్రూరమైన మనస్తత్వం కలవారు, మోసపూరితమైన ప్రవర్తన గలవారు, ఇతరులను బాధించే స్వభావం ఉన్నవారు, నిరంతరం కోరికలతో నిండినవారు ఆ ఆశ్రమంలో అడుగు పెట్టడానికి కూడా అర్హులు కాదు.

సీతారాములు మరియు లక్ష్మణుడు అగస్త్య ముని ఆశ్రమానికి చేరుకున్నప్పుడు, ఆ ప్రదేశమంతా తడిసిన వస్త్రాలు, నారచీరలు, యజ్ఞయాగాది క్రతువుల కోసం ఏర్పాటు చేసిన అగ్నిగుండాలు, పవిత్రమైన పూజా ద్రవ్యాలు, అందమైన పూలమాలలతో నిండి ఎంతో శోభాయమానంగా కనిపించింది. అప్పుడు రాముడు లక్ష్మణునితో “లక్ష్మణా! నేను సీతతో కలిసి ఇక్కడ బయట వేచి ఉంటాను. నువ్వు లోపలికి వెళ్ళి, ‘రాముడు సీతమ్మతో మరియు నీతో కలిసి మీ ఆశ్రమానికి వచ్చాడు. ఆయన అగస్త్య మహర్షిని దర్శనం చేసుకోవాలని కోరుకుంటున్నాడు. దర్శనానికి అనుమతిస్తారా?’ అని ఆయనకు తెలియజేయి” అని ఆజ్ఞాపించాడు. లక్ష్మణుడు ఆశ్రమంలోకి వెళ్ళి ఒక ముని కుమారుడికి తన విన్నపాన్ని తెలియజేశాడు. ఆ ముని కుమారుడు వెంటనే అగస్త్య మహర్షితో ఈ విషయం చెప్పగా, అగస్త్యుడు ఆశ్చర్యపోతూ “నేను సీతారాములను మరియు లక్ష్మణుడిని ఎప్పటినుంచో చూడాలని ఎదురు చూస్తున్నాను. రాముడు వచ్చిన వెంటనే నన్ను కలవకుండా, నువ్వు ఇక్కడికి వచ్చి ఈ మాటలు చెప్పి సమయాన్ని ఎందుకు వృథా చేశావు? వెంటనే వెళ్ళి సీతారాములను లోపలికి తీసుకురా” అని అన్నాడు. సీతారాములు మరియు లక్ష్మణుడు అగస్త్యుడు ఉన్న గదిలోకి ప్రవేశిస్తుండగా, అక్కడ కుమారస్వామి, వరుణ దేవుడు, కుబేరుడు, చంద్రుడు, బ్రహ్మ దేవుడు, విష్ణు మూర్తి, ఇంద్రుడు, వాయుదేవుడు మొదలైన దేవతల కొరకు ప్రత్యేకమైన స్థానాలు కనిపించాయి. ఆ స్థానాలలో వారు కూర్చొని అగస్త్యుడి ఆరాధన అయ్యాక వెళుతుంటారు. ఆ సమయంలో, అగస్త్యుడు కోట్ల సూర్యు కాంతితో ఆ గది నుండి బయటికి వచ్చారు.

ఈ విధంగా చెప్పిన మహా బలవంతుడైన రాముడు, సూర్యుని తేజస్సుతో వెలిగిపోతున్న అగస్త్య మహర్షిని చూడగానే ఎంతో సంతోషంతో ఆయన పాదాలను రెండు చేతులతో పట్టుకొని నమస్కరించాడు. అప్పుడు సీతాదేవి మరియు లక్ష్మణుడు ఆ మహాత్ముడిని చూస్తూ చేతులు జోడించి నిలబడిపోయారు.

అగస్త్య ముని రాముడికి మర్యాదపూర్వకంగా కాళ్ళు కడుక్కోవడానికి నీళ్ళు ఇచ్చి, ఆ తర్వాత తాను హోమం పూర్తి చేసుకుని వస్తానని చెప్పి రాముడిని విశ్రాంతి తీసుకోమన్నారు. కొద్దిసేపటికి తిరిగి వచ్చిన అగస్త్యుడు రాముడితో ఇలా అన్నాడు, “రామా, నీవు వచ్చిన సమయంలో నేను యజ్ఞశాలలో ఎందుకు ఉన్నానో నీకు తెలుసా? యజ్ఞం జరుగుతున్నప్పుడు అతిథి వస్తే, మొదట యజ్ఞాన్ని పూర్తి చేయాలి. ఆ తర్వాతనే అతిథిని గౌరవించాలి. ఈ ధర్మాన్ని పాటించని వ్యక్తి పరలోకంలో తన శరీరాన్ని తానే తింటాడు. రామా! నీవు సమస్త లోకాలను పరిపాలించే చక్రవర్తివి. ఈరోజు మాకు అత్యంత ప్రియమైన అతిథిగా వచ్చావు. అందుకే నిన్ను సత్కరించాను.” అని చెప్పి, రాముడికి వానప్రస్థ ఆశ్రమవాసులకు పెట్టే భోజనం వడ్డించారు.

అంతేకాకుండా, అగస్త్య మహర్షి రాముడికి విష్ణువు యొక్క గొప్ప విల్లును, బ్రహ్మదేవుడు ఇచ్చిన సూర్యుని కాంతివంతమైన బాణాన్ని, ఇంద్రుడు ఇచ్చిన తరగని రెండు అమ్ముల పొదులను, మరియు ఒక విశాలమైన పిడి కలిగిన కత్తిని ఇచ్చి, వీటన్నిటి సహాయంతో విజయం సాధించాలని ఆశీర్వదించారు.

“స్వామీ! మేము వేరే చోట ఆశ్రమం నిర్మించుకోము” అని రాముడు విన్నవించగా, అగస్త్య ముని ఇలా అన్నారు, “రామా! నిన్ను ఈ ఆశ్రమంలోనే నాతోపాటు ఉండమని చెప్పాలనుకున్నాను. కానీ నా తపోశక్తితో నీ మనసులోని అభిప్రాయాన్ని గ్రహించాను. నీవు ఏమి కోరుకుంటున్నావో నాకు తెలిసింది. అందువల్ల రామా! ఇక్కడి సమీపంలో పంచవటి అనే విశాలమైన అడవి ఉంది. అక్కడ గోదావరి నది ప్రవహిస్తూ ఉంటుంది. అక్కడ నీవు ఆశ్రమం నిర్మించుకో, అప్పుడు నీ మనసులోని కోరిక నెరవేరుతుంది. సీతమ్మ ఎవరూ చేయలేని గొప్ప పని చేసింది, ఆమెను నీవు జాగ్రత్తగా చూసుకో.”

సీతారాములు మరియు లక్ష్మణుడు అగస్త్య మహర్షి వద్ద అనుమతి పొంది, ఆయన సూచించిన విధంగా పంచవటికి ప్రయాణమయ్యారు. వారు వెళ్తుండగా ఒక పెద్ద పక్షి ఒక చెట్టుపై వారికి కనిపించింది. ఆ పక్షి రాముడిని చూసి తాను వారితో వస్తానని చెప్పింది. రాముడు “నీవెవరు?” అని అడిగితే ఆ పక్షి ఇలా చెప్పసాగింది.

“నేను మీ నాన్నగారైన దశరథ మహారాజుకు స్నేహితుడిని. ప్రజాపతులలో చిట్టచివరివాడు కశ్యప ప్రజాపతి. ఆయన దక్ష ప్రజాపతి యొక్క అరవై మంది కుమార్తెలలో అదితి, దితి, ధనువు, కాళిక, తామ్ర, క్రోధవశ, మను, అనల అన్న ఎనిమిది మందిని వివాహం చేసుకున్నాడు. కశ్యపుడు తన ఎనిమిది మంది భార్యలను పిలిచి “మీరు క్షేత్రములు కనుక, నా యొక్క తేజస్సు చేత నాతో సమానులైన వారిని కనవలసింది” అన్నాడు. ఆయన మాటలను కొంతమంది భార్యలు విన్నారు. కొంతమంది వినలేదు.

భార్య పేరు	సంతానం
అదితి	పన్నెండుమంది ఆదిత్యులు, ఎనిమిదిమంది వసువులు, పదకొండుమంది రుద్రులు, ఇద్దరు అశ్వినులు (మొత్తం 33 దేవతలు)
దితి	దైత్యులు
ధనువు	హయగ్రీవుడు

ఆ ముగ్గురు భార్యలు కశ్యప ప్రజాపతి యొక్క ఆదేశాన్ని పాటించారు. నేను తామ్రకు జన్మించాను. నా పేరు జటాయువు. మీ తండ్రి అయిన దశరథ మహారాజుకు నేను అత్యంత సన్నిహితుడిని. మీరు ఈ అడవిలో నివసిస్తున్నారని నాకు తెలిసింది. మీరు నా వద్దకు వస్తే నేను మీకు తోడ్పాటు అందిస్తాను. ఈ దండకారణ్యం ఎంతో భయంకరమైనది. సీత ఒంటరిగా ఉండటం మంచిది కాదు. నేను ఈమెకు తండ్రిలాగా అండగా ఉండి కాపాడుతాను” అని జటాయువు రాముడితో పలికాడు.

రాముడు “మీరు వయసులో పెద్దవారు. అయినప్పటికీ నాపై ఉన్న అభిమానంతో సహాయం చేస్తానని అంటున్నారు. నాకు చాలా సంతోషంగా ఉంది” అని జటాయువును కౌగలించుకున్నాడు.

ఈ విధంగా సంభాషించుకుంటూ వారు పంచవటికి చేరుకున్నారు. అక్కడ లక్ష్మణుడు రాముడితో “ఇక్కడ ఒక ఆశ్రమం నిర్మించుకోవడానికి అనువైన స్థలం ఉంది. ఇక్కడ పుష్కలంగా పండ్లు మరియు నీరు ఉన్నాయి. ఇదిగోండి ఇక్కడ గోదావరి నది ప్రవహిస్తోంది” అని అన్నాడు.

రాముడు లక్ష్మణుడితో “నీవు సూచించిన ప్రదేశం నాకు నచ్చింది. నీవు ఇక్కడ ఆశ్రమం నిర్మించు” అని చెప్పాడు. లక్ష్మణుడు అక్కడ ఒక చక్కని ఆశ్రమాన్ని నిర్మించాడు. వారు అక్కడ ఆనందంగా జీవించసాగారు.

• 👉 భక్తివాహిని రామాయణం విభాగం
• 👉 వాల్మీకి రామాయణం – శారభంగుడి దివ్యోన్ముఖత్వం (English)

https://youtu.be/bqDv7hjsgN8